O książce: 1869 / Rev. Wincenty z Lerynu (Vincentius Lerinensis) – opat klasztoru Lerin w Galii, jeden z najsłynniejszych ojców i nauczycieli Kościoła zachodniego pierwszej połowy V wieku († ok. 450 r.). . Pochodzi z Galii. Służył w wojsku, następnie przeszedł na emeryturę do ks. Lérins (naprzeciwko Cannes), gdzie przyjął święcenia kapłańskie; mieszkał w klasztorze ks. Wincenty zasłynął szczególnie w historii nauk teologicznych ze swojego „złotego” dzieła dogmatycznego i apologetycznego, znanego pod ogólną nazwą Commonitorium, czyli „Pamiętniki”. Został on napisany w roku 434, trzy lata po III Soborze Powszechnym w Efezie, a jego celem, jak wynika z samego tytułu, było ustalenie i udowodnienie niezmiennej starożytności i powszechności wiary prawosławnej. Autor udowadnia, że ​​niezmienność dogmatów jest całkowicie zgodna z ich rozwojem, podobnie jak ze stopniowym objawianiem się świadomości prawd podanych już w Objawieniu. Jako kryterium ustalenia prawdziwej tradycji św. Wincenty wysuwa słynne stanowisko, że „w Kościele Powszechnym należy trzymać się tego, w co wszędzie się wierzyło, w co wierzyno zawsze, w co wszyscy wierzyli (Quod ubique, quod semper, quod ab omnibus creditum est)”. Kryterium to do dziś uznawane jest przez teologię prawosławną za jedyne trafne i wystarczające. Pomimo tego, że większa część drugiej księgi traktatu Commonitorium zaginęła za życia św. Wincentego, jego historyczna autentyczność i wiarygodność nie budzi wątpliwości, a w obecnej postaci zasługuje na pełną uwagę i wszechstronne studium ze strony prawosławnej nauki teologicznej. Wincentego obchodzone jest 24 maja (4 czerwca n.st.) oraz w tygodniu Wszystkich Świętych.